Bir gün bakışlarım düştü
Palazlanmış bir ağaca
Dalına kuşlar üşüştü
Renkleri biraz alaca

Rüzgâr ağaca sarıldı
Ağaç ona fısıldadı
Belki de usum yanıldı
Yorgundum düne görece

Derken ağaç dile geldi
“Gördüğün düş değil” dedi
Bana anlayışla güldü
Beni şaşırmış görünce

Rüzgâr ile arkadaşmış
Arada bir buluşurmuş
O eserken konuşurmuş
Anlattı kendi dilince

Dedi ki, “Yalnızlık zor şey
“Ömür geçtikçe peyderpey
Dostlar biriktirdim epey
Doygun yaşadım kendimce.”

Sordu “Var mı dostun senin?
Yoksa yalnız mısın nesin?
Fazla çıkmıyor da sesin”
Ona anlattım güzelce

Dedim “Bir sevdiğim vardı
O bana, ben ona yardı
Birgün bir bıkkınlık sardı
Bıraktı beni yenice.”

Dedi ” Zormuş senin işin
Söyleyeyim peşin peşin
Yanarsın soğukta kışın
Sevgilin elden gidince”

“Gel bak senle ne yapalım
Bundan böyle dost kalalım
Anıları paylaşalım
Eskileri özleyince”

Dal sıkıştık ağaç ile
Vedalaştık “Güle güle”
O gün bu gün, kolay dile
On yıl oldu, düşününce…