Bazen durup düşünüyorum da…
“Bir anlayanı olmalı insanın,” diyorum.

Çünkü daha doğduğu o ilk anda;
Başlar bu derdi hem de hıçkırıklarla.

Mesela “Bir koklayanı olmalı insanın,” diyorum.

Gece hemen yanı başına süzülen;
Yavrusunu kokladığı gibi annenin.

“Bir anlayanı olmalı insanın,” diyorum.

İyi günde, kötü günde;
Dar zamanda ve bol zamanda.

Kesinlikle “Bir dinleyeni olmalı insanın,” diyorum.

Heyecan dolu ilk sözünde,
Elveda eden son nefesinde.

“Bir anlayanı olmalı insanın,” diyorum.

Âşık olduğunda, kırgın olduğunda;
Aşkı için can atıp öldüğünde.

Ayrıca “Bir göreni olmalı insanın,” diyorum.

Sevdiğinin kalbindeki, sevgiyi;
O tatlı telaşı, güveni ve tasayı…

“Bir anlayanı olmalı insanın,” diyorum.

Saçlarına üşüşen ilk kar tanesini
Fark ettiğinde yaşlandığı gibi…

En önemlisi “Bir hissedeni olmalı insanın,” diyorum.

İlk gençlik ve yetişkin heveslerini,
Kocalık zamanındaki vakur bilgeliğini.

Çok şey diyorum da kısacası;
“Bir Gülü olmalı insanın,” diyorum.

Yanındayken bile hasretle öptüğü;
Her daim aşk ile sarıp sarmaladığı…

Sevgili Eşim Gülhan Yücesoy’a…